Quand son maître a voulu
partir dans un de ces pays étrangers dont j’ignore le nom maintenant, il l’a
déposée chez le fleuriste, comme une fleur dans son pot. D’après le fleuriste,
elle a commencé une grève de la faim; sans même avoir bu d’eau elle jeûnait à
mort.
On l’a emmenée à la maison,
cette petite fille fatiguée et épuisée. D’abord elle a fait le tour de la
maison, tout en gardant un oeil sur Aykut et moi. Après avoir fait le tour
comme une noble dame venue pour acheter la maison, elle s’est tranquillement
posée sur le fauteuil. Son air solennel m’avait enchanté. Je me suis approchée
d’elle et j’ai commencé à lui caresser les cheveux. On s’est aimé un moment
quand tout à coup son air calme s’est perdu, et a laissé la place à une colère.
En quelques secondes elle s’est transformée en une fille de rue agressive. Je
n’ai pas compris ce qui se passait. Elle a attrapé ma main avec sa bouche et
l’a percée d’un coup de dent.
J’ai sauvé ma main de sa
bouche et ai couru au robinet. J’avais eu un peu peur mais j’étais au moins
aussi têtue qu’elle. Je me suis calmement approchée d’elle, à nouveau. J’ai
commencé à la caresser avec l’autre main. La fille rebelle de tout à l’heure
était partie; la fille souriante et adorable était de retour. J’ai traîné mes
doigts lentement sur son cou. Elle souriait mais semblait inquiète. On aurait
dit qu’elle ne voulait pas que je le fasse mais qu’elle me trouvait plutôt
gentille. J’ai continué à lui caresser le cou tout doucement. Je voulais
qu’elle s’habitue à moi. Elle a mis sa tête sur mes genoux. Elle n’était plus
inquiète. Moi non plus.
On
se parlait, pas avec les mots mais avec le coeurs. On se comprenait. Sur ses
poils doux mes mains prenaient des ailes et s’envolaient. À ce moment là nous
sommes tombées amoureuse l’un de l’autre. Je l’ai caressée durant des heures,
elle n’a rien dit. Elle était sereine quand je continuais à l’aimer, j’ai
remarqué quelque chose de dure sur sa peau toute douce. Je n’ai pas tout de
suite compris ce que c’était et j’ai soulevé ses poils. J’étais effrayée face à
ce que j’ai vu. Son cou était tout déchiré, dur et gonflé. Le sang s’était
étalé sur son cou comme de la boue. Elle souffrait sûrement beaucoup. Comme
elle était innocente et peureuse. À ce moment-là on a compris que sa colère
était due à sa souffrance.
Je
l’ai prise dans mes bras et j’ai couru chez le docteur. Le fil qu‘on avait mis
autour de son cou lui avait coupé la peau, en s’enfonçant dans sa chaire et la
plaie s’était infectée. Quelqu’un d’autre aurait poussé des cris mais elle ne
disait pas un seul mot. Ça lui a prit des semaines pour se guérir.
Avec
le temps on s’est attaché encore plus. À part son calme, son visage souriant,
sa gentillesse n’enchantait pas que moi mais bien tout le monde. Ses jambes
longues, fines et droites étaient chétives mais elle pouvait courir d’une force
incroyable. C’était le meilleur des plaisirs de voir ses cheveux s’envoler dans
l’air. Elle était souffrante c’était sans doute l’origine de sa maturité. Elle
était le sage qui a su porter le poids du monde sur ses épaules. Sa fidélité et
son intelligence étaient les pouvoirs qu’elle utilisait pour charmer le monde.
Treize
ans de bonheur passés ensemble. De pur bonheur... Après ces treize années, un
jour, les nuages noirs planaient sur nous. Elle avait une insuffisance
hépatique. Notre belle fille qui nous souriait en cachant sa souffrance... Qui
sait quelles douleurs insupportables elle avait eues. Elle était tellement
innocente et belle que nous avions cru que son intérieur, ses organes étaient
aussi sains que son beau visage. On s’était trompé; elle était très malade. Le
sourire sur son visage n’était que la bonté de son coeur. Comment avons nous pu
ne pas comprendre qu’elle était malade?
Le
jour où elle est morte, nous avons perdu le goût de vivre. Six ans ont passés
et nous ne l’avons toujours pas retrouvé. C’était une amante, une compagne de
toujours, une amie, un ange fidèle et passionné comme vous n’en avez jamais vu.
Un ange passionné de la vie, de la bonté, de la beauté, de l’amour...
Je n’étais pas avec elle
quand elle est morte. À l’arrivée de la mauvaise nouvelle j’étais affligée.
Maintenant que j’y pense, je comprends à nouveau à quel point elle était
dévouée. Elle avait retardé sa mort. Juste pour ne pas m’attrister trop elle
avait continué à souffrir. Elle avait attendu que je m’éloigne d’elle pour
mourir. C’était le plus grand des dévouements. Un sacrifice de soi qu’un humain
Telle était notre fille innocente
Quel était son nom? Elle s’appelle Léssie
Özlem Y. Uçak
KIZIM BİR MASUM
İlk kez bir çiçekçide gördüm, Aykut’un günlerdir heyecanla
anlattığı sevecen, insan canlısı, güzel mi güzel kızı. Masumiyeti yüzüne vuruyordu.
Beni öyle bir çekti ki içimden sımsıkı sarılmak geldi, sarıldım. “Gel” dedim. Kumral
saçlarını savurarak yanıma koştu. Gülümsüyordu. Düzgün beyaz dişleri
ürkütmüyor, aksine beni de gülümsetiyordu.
Ailesi şimdi anımsayamadığım çok uzak ülkelerden birine
yerleşmek isteyince, onu da evin emektarı saksı çiçeğiymiş gibi bir çiçekçi
dükkânına bırakıp gitmişti. Çiçekçinin dediğine göre, terk edildiği gün açlık
grevine başlamış, günlerdir su bile içmeden adeta ölüm orucu tutuyormuş. Çok
zayıftı, bitap düşmüştü. Onun o haline kayıtsız kalmak imkânsızdı. Alıp eve
geldik.
Önce evin her yerini dolaştı. Bir yandan da beni ve Aykut’u gözden
kaçırmıyordu. Satın almaya gelmiş asil bir hanımefendi gibi keşfini yaptıktan
sonra sakince bir koltuğa oturdu. Evi sahiplenen ağırbaşlı halleri beni de
keyiflendirmişti. Yanına yaklaşıp saçlarını okşamaya başladım. Bir süre böyle
seviştik. Sonra birden, sakin hali yerini hırçınlığa bıraktı; saldırgan bir
sokak kızına dönüştü birkaç saniyede. Ne olduğunu anlayamadan ağzıyla hızla
elimi tuttu ve bir hamlede dişini geçiriverdi.
Elimi ağzından kurtarıp musluğa koştum. Biraz ürkmüştüm fakat
en az onun kadar inatçıydım. Sakince bir daha yaklaştım. Sağlam elimle onu
sevmeye başladım. Az önceki hırçın kız gitmiş, gülümseyen sevimli kız geri
gelmişti. Parmaklarımı boynuna doğru götürdüm yavaşça. Gülümsüyor ama çok da
tedirgin duruyordu. Sanki okşamamı istemiyor gibiydi. Bir yandan da
hoşlandığını söyler bir hali vardı. O an tek arzum bana alışması ve güvenmesi
oldu. Başka hiçbir şey düşünmüyordum. Boynunu hafifçe okşamaya devam ettim.
Başarıyordum. Kafasını kucağıma yatırdı. Tedirginliği geçmişti, benim de
öyle.
Konuşuyorduk, sözlerle değil yüreklerimizle. Anlıyorduk birbirimizi.
Yumuşacık tüylerinde gezdirirken elim kanatlanıp uçuyordu sanki. Birbirimize
âşık olmuştuk. Dakikalarca kucağımda yattı, sakin bir bebek gibiydi,
huzurluydu. Sevmeye devam ederken, o yumuşacık tüylerin arasından kolaylıkla
ayırt edebileceğim kadar sert bir şey elime değdi. İlk anda ne olduğunu
anlayamadım. Saçlarını kaldırdım. Gördüğüm karşısında ürpermiştim. Boynu
paramparça, kaskatı ve şişti. Kan, pis bir çamur gibi tüm boynuna sıvanmıştı.
Çok acı çekiyor olmalıydı. Ne de masum ve ürkekti. O an anladık ki
hırçınlıkları acı çektiği içindi.
Kucakladığım gibi doktora götürdüm. Boynuna bağlanan ip, o büyüdükçe
derisini kesip içine girmiş ve iltihapla dolmuştu. Bir başkası olsaydı acısıyla
yeri göğü inletirdi ama o gıkını çıkarmıyordu. İyileşmesi haftalar aldı.
Zaman ilerledikçe daha bir bağlandık birbirimize. Sakin
mizacı, güler yüzü bir yana kibarlığı sadece beni değil herkesi büyülüyordu.
Uzun, ince muntazam bacakları cılızdı ama hışımla koşabiliyordu. Saçlarını
savuruşunu izlemek keyiflerin en güzeliydi. Cefakârdı kızımız, olgunluğu bundan
geliyordu sanki. Hayatın yükünü omuzlarında taşımayı başarmış bilgeydi adeta.
Sadakati ve zekâsı, insanı kendisine âşık etmek için kullandığı güçleriydi
galiba. Ve güzeldi, çok güzeldi.
Tam on üç sene birlikte mutlu olduk, çok mutlu olduk. On üç
yılın ardından bir gün, kara bulutlar tepemize toplandı. Karaciğeri iflas
etmişti. Acısını içinde yaşayıp yüzümüze gülümseyen güzel kızımız ne ağrılar ne
acılar çekmiş olmalıydı, ah! Öyle masum
ve güzeldi ki; sanki o güzel yüzü kadar içi de, organları da tertemiz gibi
gelmişti bize. Yanılmıştık; o çok hastaydı. Kalbinin güzelliğinden başka bir
şey değildi, yüzündeki gülümseme. Nasıl anlayamadık hasta olduğunu?
Öldüğü gün kocaman bir kor düştü içimize. Altı yıl geçti ama
hâlâ sönmeyen bir kor! O bir sevgiliydi, bir dost, bir arkadaş, hiç bir yerde
tanık olamayacağınız kadar sadık ve tutkulu; hayata, iyiye, güzele, sevgiye
tutkulu bir melekti.
Öldüğü sırada yanında değildim. Haberi geldiğinde üzüntümden kahroldum.
Şimdi düşününce, ne kadar fedakâr olduğunu bir daha anlıyorum; Ölmeyi
ertelemişti sırf beni çok üzmemek için acı çekmeye devam etmiş, ölmek için yanından
uzaklaşmamı beklemişti. Gördüğüm en büyük fedakârlıktı onunki; bir insanda
bulun(a)mayacak bir özveri.
İşte; masum kızımız böyleydi. Yıllar sonra bana öyküler
yazdıran dört ayaklı sevgili.
Kızımızın adı ne miydi?
Onun adı, Lessi…
Özlem Y. Uçak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder