Sevmediğim Gün

 Sevmediğim gündür Anneler Günü  Anne oldum, yine değişmedi.  Anne olmakla ilgili değil ki. Annen olması ile ilgili bu gün. Annenin yanında olması ile ilgili. Ona sarılmak koklamak onunla sohbet etmekle. Ya da hiç değilse telefonda sesini duymakla ilgili. Bunların hiçbirini yapamadığıma göre neden seveyim bu günü... Fotoğraflarına sarılıp onları koklamak nasıl acıtıyor yüreğimi.  Düşünün annesiz bir çocuğun ağlamasını, hüznünü, mutsuzluğunu. Çekingenliği, ağır başlığı insanı nasıl duygulandırır. Aynada  kendime bakıp öyle üzülüyorum işte. Ah diyorum, neden ona her gün sımsıkı sarılmadım. Niye her şeyimi onunla paylaşmadım. Onu dinlemedim.  Neden sormadım ona her şeyi. Ondan daha çok öğrenmeye çalışmadım. Her anneler gününde nerede ne yapıyor olursam olayım her şeyi bırakıp ona koşmadım neden. Neden onunla daha çok tatil yapmadım. Onun gençliğini çocukluğunu saatlerce günlerce dinlemedim. Neden neden neden. Bundan sonra geri dönemem. Keşke dönebilsem. O zaman her anneler günü benim en büyük günüm olurdu. Ama şimdi sevmiyorum bugünü. Nedenlerle dolu bir günü kim sever ki...
Annesi var olan çocuklar, yaşınız kaç olursa olsun siz  hâlâ çocuksunuz, tadını çıkarın. Annenize sarılın şımarın ona. Konuşun dinleyin duyun. Olmadık o gün gelir ve yanınızdan göçüp giderse nedenlerle kocaman bir ömür kalır geriye. Annesiz anneler günü ile dolu bir ömür...