D.İ. P.
Unutmak istediğin an'ı yazmak istersin. Onu yazmaya kalkışınca birden sözcüklerin acısı parmaklarını yakar. Gizlersin.
Cesaretini beklersin.
Biraz mangalımsı bir yürek ve hem de vicdan gerekir derler. Acıyı gösterme arzusuyla vicdan arasında kalıp beklersin.
Sonra arzu kazanır. Vicdan törpülenir.
Her sözcükte kanarsın damla damla. Bu denli büyüktür umutsuzluğun.
Hissettiğin acı tüm ruhunu, bedenini kaplar. Küçücük olursun. Senden başka her şey güçlü büyük ve serttir. Sen papatyanın ince sarı yaprağı gibi kırılgan narinsindir.
Ölünce rahat edeceğini sanırsın. Belki de edersin.
Onu beklersin.
Hüzün de sever ölümü, aşk da. Sen niye sevmeyesin? Korkmazsın ondan. Her şey onunla başlar.
En dibe itersin. Öyle derine ki sinsice orada beslenir büyür. Sen fark etmezsin büyüdüğünü.
Ya da sözcüklere gömersin. Başkası çıkarsın ve yaysın tamir etsin diye.
Beklersin.
Karnın ağrıdığında geçmesini bekler gibi. İyi olmak istersin. Ama olmazsın.
Hepsi geçecek der insanlar.
Beklersin.
Geçmeyecektir. Duyduğum hissin yoğunluğu değişir belki dersin. Bir ihtimal.
Beklersin.
Her şeyden uzaklaşmaya başlarsın. Çirkinden olduğu kadar güzelden de.
Ve uzakta kalırsın. Aynı olmaz hiç bir şey.
Değişmez de...
Ama sen hâlâ iyileşmeyi beklersin. Ömür verdikçe beklersin.
Beklersin.
Sonra bir bakmışsın yolun sonuna gelmişsin.
Beklemekten vazgeçersin.
2 yorum:
Yazar demek sanirim icinde yasadiklarini korkusuzca, en guzel haliyle, duygusal tercuman gibi hislerimizi okuyup yazabilen demek sanirim. Eline saglik, her zaman ki gibi burktun, yuzumuze vurdun taa icimizde sakladiklarimizi.
İçini burktuğuma üzüldüm fakat hislere tercüman olduysam ne mutlu bana. Çok teşekkür ederim.
Yorum Gönder