KÖPEK DİŞLERİ

 

KÖPEK DİŞLERİ

Yavaşça yanına uzanıyorum. Öyle yavaşım ki ciğerlerimde dolaşan havanın sesini duyabiliyorum. Gürültülü, vahşi, anaç. Cüssemin yatağa kurulma gerginliğiyle çarşaftan hışırtılı sesler çıkıyor.  Ay vurdu. Örtmek gerek. Battaniyenin çarşaftaki yolculuğu uzun, hışırtılı. Gök yere indi, yer göğe çıktı. Ak boğumları örtüyor. O kıpırdıyor. Üzerinde eğreti duruyor gök mavisi battaniye.  Yolculuğun bitmesini beklerken dişlerimi sıkıyorum. Dudağımı ısırıyorum, ağzımın sularını yutkunuyorum.

Durduramıyorum coşkumu. Bir şeylerin arasında sıkışıp kalmış gibi, kıpırdanıyorum. İçimden geçenler uykumu kaçırıyor. Başka şeyler düşünmeye çalışıyorum. Odanın ay ışığında,  gözlerimdeki parıltıyı yatağın yanındaki aynada görüyorum. Sonra köpek dişlerimi. Gömülü kalan köpek dişlerim aynada. Ben onlarsız yaşadığımı sanırken, onlar içimde, etimin içinde var olduklarını ve görünmeseler de yaşamaya devam ettiklerini gösteriyorlar bana.  Bir belgesel anımsıyorum. Ceylanı gören kurdun gözleri, kısık keskin ve canlı. O kurdu yanımda, içimde hissediyorum, ruhuma girdi. Beni ele geçirdi sanki. Korkuyorum kendimden, yapacaklarımdan. Kapatıyorum gözlerimi. Açınca geçsin, bir iki üç… Sık dişini, ısır dudağını.

Komodindeki yarım bardak suyu içiyorum. Nefesimi tuttuğumu o an fark ediyorum. Bir bırakışım var ki açık olan göğüs uçlarım ürperiyor. Bir tutam ay ışığı hâlâ oynuyor üstünde. Bana garezi var onun, ezelden beri. İçimin yağlarını eritiyor haspa! Yanaklarından süzülen ay, pembesini gösteriyor bana, cennet gibi…

Tanrım beni affet. Isırıyorum bir parça. Kıpırdanıyor, bacakları gıdıklanıyor. Bu benden mi çıktı? Yoksa ben mi ondan doğdum, onunla doğdum?  Hazdan bir parça duruyormuş içimde. Boyut değiştirmiş. Yaratmanın hazzına dönüşmüş. Anne dediğin böyle bir şey. Doğa gibi, toprak gibi, ana. Yavrusunu yiyen ilk ana da ben değilim dünyada. Bazı hayvanlar yiyor. Hangisiydi? Çok da uzağa, vahşi doğaya gitmeme gerek yok. Kedi. Kedi değil miydi? Hoş, kediler diğer yavrularını korumak, onları besleyebilmek için yer yavrusunu. Biz insanoğlu, yavrusunu böyle yemeyiz. Belki daha farklı yollarla. Doğru bir çıkarım da değil. Daha tutkusal bir gerçeklik var bunda. Gizil bir vahşilik, doğal bir anaçlık. Parmağım ilk boğumunun üstünde duruyor. Biraz dursam burada!

Kolunu tutuyorum, yumuşak. Sonra. Her seferinde doyma noktasından uzaklaşıyor daha çok doyumsuz oluyorum. Dudaklarında kalanlar mememin şişkin ucuna yapışık. Beyaz beyaz akıyor. Kollarımı atıyorum yatağın ucuna. Onlarla işim artık yokmuş gibi. Güneş kadar aya, hayat kadar ölüme, haz kadar huzura ulaşıyorum o an. Çek içine beni, ısırıklarımı doldur.

Ay ışığı üzerimizde, kurt içimde... Her şey onunla başladı ya…