LEKE
Erkeklerin hepsi öldü. Kıllı bedenleri bir anda alev aldı ve diri diri
yandılar. Biz kadınlar yanışlarını izledik çaresizce. Hayatımızda sanki
hiç olmamışlar ve böyle daha iyi olabilecekmişiz gibi erkeklerimiz olmadan bir
süre yaşamaya çalıştık. Becerebilirdik, eğer güneş izin
verseydi. Artık tek bir katilimiz var. Güneş. Saklanmıyorduk önceleri. Geçeceğini,
zamanla biteceğini sandık. Yanıldık. Güneşin her geçen gün artan yakıcı
gücüyle baş etmek artık imkânsız.
Tüm bu olanlardan önce ilk, güvercinler öldü. Uçarlarken kıvılcım gibi parlayan küçük toplar şeklinde yere düştüler. Sonra çiçekler, ağaçlar, diğer hayvanlar. Sırayla hepsi yanarak öldü. Külleri bile yok oldu bu kavurucu sıcakta. Bugün, hemen şu anda veya birkaç saat, birkaç dakika sonra yanarak yok olacağım. Ben ve bebeğim. Bir kadın ve bir bebek. Belki de sadece biz kaldık. Beklemekten başka çarem kalmadı. Bir gün öleceğini beklemek kadar kolay değil bu anki bekleyiş. Sessizlik. Etrafta hiçbir şey, hiç kimse yok.
Hayat
oyalıyordu bizi eskiden. Ölüm sırasını bekliyor ama yaşıyorduk
hayatı. Şimdi, güneş yakıcı yüzünü, yani en parlak ve sıcak yüzünü
göstermeye başlayınca sonunu bilmediğimiz bir yere
varmak için küçülerek bekliyoruz. Evet dünya küçülüyor, ben küçülüyorum. Her geçen gün bir uzvum
çalışmaz oluyor. Bir duyum yok oluyor. Bunların tek bir sebebi var. Güneş.
İşin tuhaf tarafı bu olay başladı başlayalı bebeği olan kadınlar ölmüyor. Küçülen dünyamızda anneler ve bebeklerinden başka hiçbir canlı kalmadı. Değişim kadınların varlığıyla, diğer bir değişle yok olması ile gerçekleşiyor. Vicdan azabı ve günah keçiliği yine kadınların payına düştü. Yaratılış hikâyesindeki yasak elmayı yeme meselesini düşününce yaşamın başlangıcında böyleydi, sonunda da böyle olmasına şaşmamalı. Sona gelindi.
Birden olmadı bunlar. Dünya erimeye iki binlerin ilk yıllarında çoktan başlamıştı. Ben çocuktum. Güney yarım küre okyanuslara karışmış yok olmuştu. Dünya bir küre değildi artık. Dağların beyaz, okyanusların mavi olduğu o görkemli yeryüzü artık bir yarım küreydi. Kuzey yarım kürede yaşayanlar, tüm bu olanları ve olacakları hiç umursamadan hiçbir şey olmamış gibi kaldığımız yerden tüm olanca ihtişamımızla devam ettik yaşamaya. Yürüyerek sahile giderdik annemle. Boylu boyunca çakıl taşlarına uzanır, hiç batmayan güneşi izlerdik. Milyonlarca kilometre uzaklıktan nasıl da öldürüyor bizi, derdi annem. Onun bizi öldürüyor olmasına inanamazdım bir türlü. Kemiklerimi ısıtıyor, içime yaşam sevinci veriyordu. Güneş nasıl kötü olabilirdi? Çıplak gözlerimle güneşe bakmak isterdim annem izin vermezdi. Ben büyüyordum aynı anda ve aynı hızla güneş de büyüyordu. Sonra bir gün, onu anlamaya başladım. Bizi istemiyordu. Kötü olan insanlardı. O, dünyayı kurtarmaya çalışıyordu. Dahası onu hak etmediğimizi düşünüyordu. Adım adım yaklaştı ve bizi içine hapsetti. Sadece 'onun' olmasını isteyen tutkulu bir sevdalı gibi dünyaya sahip oldu. Bunu hak ettik biz evet, ama ya yeni doğanlar. Ya oğlum, masum bebeğim Arda?...
***
Bugün bildiğimiz bu dünyanın son günü. Saat sabahın sekizi. Sıcaklık altmış yedi derece. Güneş perdenin erimiş
deliklerinden içeri sızıyor. Arda’nın beşiğinin köşesi erimeye başladı.
Bebeğimi kaptığım gibi odadan çıkıyorum.
Dışarıdan uğultuyla bağrışma karışık sesler geliyor. Bebek ağlamaları,
bağrışmalar. Bir kadın, “Aldı. Sonunda kızımı aldı benden.” dedi. Kadının
soğukkanlı ve umarsız hali sesindeki donukluktan belli. Adeta duyguları alınmış
ve yerine bir parça beyaz et bırakılmış gibi. Kadın devam ediyor konuşmaya;
“Diri diri yanmayı beklemeyeceğim.” Bunu söyledikten sonra kadının sesi
kesildi. Ardından, güneşin delice kavurduğu asfalt zemine çakılma sesi. Güm... Bu
kaçıncı. Etraf kadınların vücutlarından kalmış toz küllerle dolu. Bebekleri
elinden alınmış kadınlar bir bir intihar ediyor. Bedenleri yanarak kül oluyor.
Benim için de zaman yaklaşıyor. Belki de öylesi daha iyi. Ölmediğimizde
sonumuzun ne olacağını bilmemek korkutuyor beni.
O kadar sıcak ki nefes almakta zorlanıyorum. Güneş, evin pencerelerinden içeri girip önüne gelen her yeri eritiyor. Koltuklar, sehpalar, dolaplar, tablolar, her ne varsa eriyerek bir ırmak gibi akıyor. Alevin parlaklığı öyle güzel ki... Gözlerimi ondan alamıyorum. İşte o an bir duyumu daha, görme yetimi, kaybediyorum. Gözlerimin önünde parlak bir ışık. Başka hiçbir şey görmüyorum. Kendimi ona sakin ve huzurla vermeye hazırım artık. Ama ya oğlum. Arda!
Güneşin direkt giremediği yer koridor. Yere çöküp sürünerek koridora
geçiyorum. Arda doğduktan sonra bacaklarımı kullanamaz oldum. Hiçbir yere
dokunmuyorum. Dokunduğum anda vücudumun alev alması ve yanan kuşlar gibi
kıvılcım toplarına dönüşmem an meselesi. Vücuduma iğneler batmaya
başlıyor. Arda uyanıyor. Mememi ağzına veriyorum.
İlk önce burnum koku almamaya başladı. Yanmış et ve kanlı toprak
kokusunu duymayınca kendimi iyi hissetmiştim. Ardından duyma ve dokunma
duyularımı kaybedince oğlumu duyamayacak ve dokunamayacağım. Öyle halsiz ve
yorgunum ki, hareketlerim yavaş, ağır. Yığılıp kalmamak için çok çabalıyorum.
Kurmalı duvar saatinin gongu her saat başı çalıyor. Eski zamanlardan kalma
bir saat. Yere düştü, parçalandı ama bozulmadı. Dönüşen sadece dünya değil,
asıl zaman dönüşüyor. Çocukken zamanın bonkör olduğunu, hayatı sakince,
sindirerek ve doyasıya yaşatacağını sanırdım. Ama şimdi geldiğimiz yere
bakınca, yokuş aşağı inen bir lokomotif kadar hızlı ilerlemesi artık canımı
acıtmıyor. Aksine çaresizce beklemek yerine sonuma beni çabucak ulaştıracağı
için seviniyorum.
Dokuz, on, on iki. Gong durdu. Demek öğlen oldu. Dünya eriyor. Bulunduğum
alan daralıyor. Ortalık öyle sessiz ki dünyada bir ben ve Arda kalmış
olabiliriz diye geçiyor aklımdan. Koridorun iki duvarı birbirine biraz daha
yaklaştı. Ortasında durabilmek için kollarımı ve bacaklarımı büküyorum. Dar alanlarda
kısıtlı yaşayabilme alışkanlığına sahibim. Kollarımı, özellikle bacaklarımı
kullanmayı uzun süre önce unuttum. Nefes almam değişti. Ciğerlerim
küçülüyor veya parçalanıyor olabilir, hangisi oluyor anlayamıyorum. Neyse ki
oksijen Arda için yetiyor.
Kulağının arkasına sığınmış sarı lüle sırılsıklam olmuş. Hissizleşmiş
parmaklarımın arasına alıyorum lülelerini. Onun bu hali beni deli ediyor.
Güneşte kavrulmak yerine güneşli günlerin insana tattırdığı hazzı yaşasaydı.
Ona bu güzellikleri gösteremediğim için üzülüyorum. Arda’nın yüzüne baktıkça
pırıl pırıl kara gözlerinin içinde kendimi küçücük görüyor ona veremediklerim
için utanıyorum. Çok geç. Her şey için çok geç.
Ağzımda tuttuğum havayı lülesine üflüyorum, ensesine biraz da böğrüne.
Pörsüyen memelerimi bir şeye yetişmeye çalışır bir telaşla emiyor. Bebek
saflığıyla mı, başka bir güç mü bilmiyorum fakat olanların gayet farkında. Bir
yüce huzur var onda, sanki bir yere gitmek için hazırlanan bir asker cesareti.
Gonk bir kere çaldı. Saat bir. Her yer karanlık. Güneşin parlaklığını da
görmüyorum artık. Tamamen kör oldum. Gözlerimde kalan tek resim, o son
parlaklığı. Bir kez daha görebilseydim Arda’nın yüzünü... Sıcaklık artıyor.
Yatak odasından aceleyle çıkarken termometreyi unuttuğumu fark ediyorum. Şimdi en
az seksen olabilir. Etrafın rutubetlenmesi beni şaşırtıyor. Aynı anda yeraltından
uğultular geliyor. Dışarıdan gelen tuhaf seslerin ne olduğunu bilmemek.
Duymanın görmekten daha korkutucu olduğunu ayrımsıyorum ve korkuyorum. Galiba
deprem oluyor. Teslim olmamak için zavallı dünya kalan son gücünü kullanıyor.
Ama nafile!
Derken “Güm güm!” sesleri ile irkiliyorum. Yere çakılan insan vücutları.
Yine birileri intihar etti. Sağlam kalmış metruk binalardan birinin tepesine
çıkıp topluca aşağıya atladılar. Artık kanıksıyorum. Korku düşünülenin
aksine insana cesaret veriyor. Böyle bir yaşam sürmek yerine bir seçim yapma
hakkına sahip olmak ve ölmeye karar vermek cesurca ve belki de bu şartlar
altında doğru bir davranış. Bilmiyorum, belki de onlar haklı. Nasıl öleceğini
bilememenin verdiği korku, ölüm şekline kendi karar vermesi için insanı
cesaretlendiriyor. Ben de ölmeyi istiyorum hemen şimdi şu anda... Arda
gözlerini açtı, tatlı bir bakış var yüzünde. Sakin, dingin. Hatta huzurlu.
“Yarım şişe su kaldı. Son suyumuz. Dünyadaki son su. Sana daha fazla süt
veremem artık.” Arda gülümsüyor. Suyu içiyorum ve son kez emziriyorum.
Görevlerimden birini tamamlamış olmanın verdiği bir gururla ağzımdaki ekşi
tükürüğü yutkunuyorum. Arda’ ya sarılıyorum. Çok sıcak. Bu esnada bir gürültü
daha kopuyor. Ardanın kulaklarını kapatıyorum. Sesten kulaklarım
zonkluyor. Duvar yürüdü, diğer duvarın köşesine kadar geldi. Ev
daraldı, üçgen gibi bir şekle dönüştü.
Saat iki. Onca şey yanıp yok olurken kalan tek şey, zaman. Koridorda sürünerek
salonun kapısına kadar geliyorum. Arda oyun sanıp kıkırdıyor. Yüzüme toz
geliyor ve sıcak rüzgârı duyumsuyorum. Bu rüzgâr! Ellerimle etrafı anlamaya
çalışıyorum. Bebek sesleri geliyor. Ne ağlamak gibi ne de gülmek, sanki
konuşuyorlar.
“Beni duyuyor musunuz? Yardım edin, burada sıkıştık.”
Yanıt alamıyorum fakat bebekler daha güçlü bağırıyorlar.
“Anneleriniz nerede? Yalnız mısınız siz ?”
Onlarca belki yüzlerce bebek var dışarıda.
“Neler oluyor, orada neler oluyor?”
Gong saatin üç olduğunu söylüyor. Birden keskin bir sessizlik kapladı
etrafı. O an Arda’ nın gün boyu hiç ağlamaması aklıma geliverdi. Benim
küçüldüğümü ve aynı anda onun büyümekte olduğunu ve büyümeye devam edeceğinin
ayrımına şimdi varıyorum. Buruşturulmuş bir kâğıt parçası gibi iyice büzüldüm.
Koku almıyorum, gözlerim görmüyor. Şimdi de sağırım. Hiçbir şey duymaz oldum.
En son duyduğum, dışarıdan gelen bebek sesleri. Kulağımda çınlıyorlar. Dokunma
duygum hâlâ duruyor. Arda’ya dokunuyorum. Yüzüne ağzına. Rahat ve sakin.
Rüzgâr yine dokunuyor bana. Esiyor bir yerden. Nereden geliyor bu rüzgâr?
Aylardan sonra ilk kez hissediyorum. Ne güzelmiş serinlik, esinti. Bedenimde
duyumsayınca heyecanlanıyorum. Bir çıkış olabilir diye geçiyor aklımdan.
Vücudumu sürüyerek rüzgâra doğru gidiyorum. Duvar bitti. O an birden bebeklerin
ılık sakin nefesleri vuruyor yüzüme. İp gibi incelmiş, hissetmediğim
bacaklarımın üstünde Arda kıpırdamadan duruyor. Bir karar vermeliyim!
“Sen her şeyin farkındasın değil mi bebeğim? Dışarıda seni bekleyen bir şey
var. Orada bir hayat var!”
Ellerimi yüzünde gezdiriyorum, dudaklarına dokunuyor, öpüyorum. Tekrar
tekrar, defalarca. Sonra Arda’yı tüm gücümle kapıdan dışarı doğru itiyorum.
"Hoşça kal oğlum!"
Büyük bir patlama oluyor. Bu diğerlerinden çok daha büyük. Sanki dünyadan
bir şey koparıldı. Ateş topuna dönen bir parçanın içinde güneşe doğru
gidiyorum. Arda diğer tarafta, tüm bebeklerle kaldı. Orası yeni dünya. Dünya
kendine yeni bir yaşam inşa ediyor. Burada benim olduğum yerde ne bebek sesi ne
uğultu ne rüzgâr var. Biz bile yoğuz. Vücudum yok, yetilerim yok. Ölmeyi seçmek
için seçeneğim bile yok artık. Keşke ölseydim. Anlıyorum. Bizlere verilen en
mükemmel ceza bu olmalı. Kendi alevimizin içinde sonsuza dek yaşamak. Buna
yaşamak denmez. Küçük bir nokta olarak burada ölmeyi bekleyeceğiz. Bir leke gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder