SİNEMA KOLTUĞU
Lafı dolandırmadan söyleyeyim;
sinemaya tutkunum. Bizim caddenin köşesindeki Kültür Sineması’na her ay en az
bir yeni film gelir. Bazen haftalarca sinema perdesinin açılmadığı zamanlar
olur. O günler aklımdaki sinemanın hayâli ile geçer. Onun bile keyfini sürmek
güzeldir.
Bana sinema tutkusunu aşılayan
kadınla yine bir gün sinemadayız. İçim içime sığmıyor. Bordo perdenin
görkemli bir açılışla yerini beyaza bırakmasını ayakta izleyeceğim. Sonra da
rengarenk ve masalsı görüntülerin başlama anını saniye saniye özümseyeceğim. Işıklar
sönene kadar etrafı izliyor heyecanımı bastırmak için elimde sıkıca tuttuğum
kese kağıdından bir buzlu badem atıyorum ağzıma. Bademin serin ekşimsiliği çocuk
dilimde dolaşırken gözlerim daha bir büyüyor perdenin tümünü bir bakışta görecek
hale geliyor.
Koltuğa kurulmak benim için önemli, hemen
oturmuyorum. Belki de hem yaş hem de boy olarak küçük olduğum için; öyle büyük
ki, uzay mekiği kaptanının koltuğu gibi görüyorum; tüm salonu da uzay aracı.
Düşlerim ‘salondan uzay gemisinin' içinde, ben de 'kaptan koltuğunda'… Uçmaya
hazırım. Bundan sonra olacaklar gözlerim kadar gerçek, hayaller ise gördüklerim
gibi, büyülü ve renkli. Kalbim atmaz, nefes bile almam. Yaşlanmam adeta, yaşım
geriye doğru gider, her dakika daha bir çocuklaşır ve en sonunda balık olurum.
Perdenin içine dalıp filmde
oynamaya başlarım. Arabamla havalanır tarihte geçmişe giderim. Düzeltirim
bozulmakta olan gidişi. Sonra “geleceğe döner”, ne olacaktım ne oldum diye
yetişkin halimi izlerim. Bu hiç bitmeyen bir meraktır insanda. Sinemanın büyüsü
bana bunu görmenin hazzını yaşatır. Bisikletimi yıldızlı gökyüzüne doğru hızla
sürerim. Sepetimde uzaylı, yeni dostumla. Salondaki herkes onu sevimli bulur.
Keyiflenirim. Şu sihirli tozlardan alıp kötülerin üzerlerine dökerim. Küçültürüm
kafalarını. Bir yunusun kuyruğunda gezinirim maviliklerde. Sonra bir köpek
balığı görür çıkarım korsan yelkenlisinin tepesine; serkeş bir korsan gibi
bakarım güneşi batıran ufka…
Bir ben değilim böyle. Seren,
Çağıl, Ongun, Deren, beşimiz de aynı duygularla filmin içindeyizdir. Dünyaya
tepeden bakarız ayın üstünde. Her şey küçük, basit, sevimli. Ve hepsi bize aittir.
Köpeklerimiz, fillerimiz ve foklarımız olur. Sahiplenir, onlara kötü davranmayı
hiç düşünmeyiz. Kötülere karşı savaşacak uçaklarımız, oklarımız ve atlarımız
vardır. Her şey anlamlı ve doğaldır. Sadece bizim bildiğimiz ve kullandığımız
ağaç evler yapar üzerini oyuncak ve kitaplarla kaplarız. Yırtık, askılı
şortlarımız, büyük, sert şapkalarımızla kovboyculuk oynarız. Ama en favorimiz
uzaydır. Uzay gemisini çalıştırır dünyanın çevresinde tur atarız. Ayın
kuyruğuna oturup ayaklarımızı sallayarak oltamızı gökyüzüne
bırakırız. Hayallerin de ötesine gider bunların gerçek olabileceğine dair iddiaya
gireriz birbirimizle. Yılmadan, vazgeçmeden hayal eder, kendi kurguladığımız
filmlerimize aktörler oluruz. En sonunda bizi durdur durdurabilirsen. Biz
sokak çocuklarıyız. Ne televizyon biliriz ne de bilgisayar. Sokakta oynadığımız
en ciddi oyundur bu. Adı bile vardır; “filmcilik”. Zamansızdır bizim
filmlerimiz, gecesi gündüzü yoktur. Yılı, yaşı yoktur. Hiçbir yere
sığdıramayız; ne evdeki kutuya ne de aklımıza. En önemlisi sadece bize aittir.
O an bize gerçektir. Beyaz perdedir bizi böyle yapan; bizim beyaz
hayallerimizin adıdır, sinema…
Perde kararlı ve işini
bilen bir aktör edasıyla sessizce açılıyor. En sonunda film başlıyor.
Karşımda ışıklı ve büyülü bir diyar. Unuttuğum nefes ciğerlerime ferah bir
havayla giriyor. Düşlerimin izdüşümünü şimdi gözlerimle görüyorum. Hayallerimdeki
kadar güzel ve canlı. Kendimi ondan alamıyorum.
Annem olabildiğince kısık bir sesle bana
sesleniyor. Sanki büyünün bozulmaması için özen gösteriyor. Sesini kulağımın
bir kenarında taze tutmak beni güvende hissettiriyor. O zaman daha cesur,
atak ve galiba çok daha tutkulu bir hayalperest oluyorum. Elimdeki soğuk kese
kağıdını alıp buz kesmiş parmaklarımı ovuyor. İşte o an gerçekle düşün
birleştiği an oluyor. Annem olmasa, kendimi içinde kaybedecek ve bu anın
gerçek olduğuna inanamayacağım. Kolumdan tutup oturtuyor beni. “Güzelce
seyret”, diyor. Sanki üzerinde çok düşünerek bulmuş gibi bir cümleyle devam
ediyor, “bu anda kal...” Bırakıyorum vücudumu sinema koltuğuna ve “bu
anda” sadece filmi izliyorum. Tabi, hayal ettiğim gibi “kaptan koltuğumda”…
